segunda-feira, 1 de outubro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo X




L die passou se de modo armano al die atrás. La Senhora Hurst i la Menina Bingley stubírun algues horas de la manhana cun l’amalinada, que cuntinaba a melhorar, anque debagarico; i a la nuite Elizabeth ajuntou se cun eilhas na sala de star. Assi i todo, la mesa de jogo nun se puso. L Senhor Darcy staba a screbir, i la Menina Bingley, sentada an pie del, miraba pa l abanço de la carta i zbiando le muita beç la atencion cun mensaiges pa l’armana del. L Senhor Hurst i l Senhor Bingley jogában al piquet, i la Senhora Hurst staba a mirar pa l jogo deilhes.
Elizabeth agarrou nun trabalhico de agulha, i staba mui antretenida cun atento al que se passaba antre Darcy i la cumpanhie del. Ls agabos que la tie le staba siempre a fazer, tanto a la lhetra cumo a la dreitura de las lhinhas, ó a la grandura de la carta, cun la cumpleta andefréncia cun que ls agabos deilha éran recebidos, formában un curjidoso diálogo, i staba mesmo d’acuordo cula eideia que tenie de cada un deilhes.
“Que cuntenta bai a  quedar la Menina Darcy quando recebir esta carta!”
El nun le cuntestou.
“Bós screbis mesmo mui debrebe.”
“Stais anganhada. Até scribo bastante debagar.”
“Quanta carta nun tenereis l’oucasion de screbir al lhargo de l anho! Cartas de negócios, tamien! Que cousa mala esso nun ha de ser!”
“Antoce, dai bos por feliç que tenga de ser you a screbi las an beç de bós.”
“Pido bos que le dígades a buossa armana que tengo gana de la ber.”
“Yá se l dixe ũa beç, i a buosso pedido.”
“Parece me que nun stais sastifeito cun la buossa pruma. Deixai me aguçá la. Aguço prumas mesmo mui bien.”
“Agradeço bos—mas sou siempre you que aguço las mies.”
“Cumo sodes capaç de screbir dun modo tan dreito?”
El cuntinou calhado.
“Dezi le a buossa armana que quedei mui cuntenta por saber de ls abanços deilha na harpa; i por fabor dezi le tamien que quedei mui admirada cul guapo pequeinho sboço que eilha fizo para ũa mesa, i que lo acho anfenitamente melhor que l de la Menina Grantley.”
“Dais me licença que guarde l buosso antusiasmo para quando tornar a screbir? Por agora nun tengo mais campo p ale fazer justícia.”
“Á! nun ten amportança. An janeiro yá la bou a ber. Mas screbis le siempre cartas tan lhargas i ancantadoras, Senhor Darcy?”
“Son quaijeque siempre lhargas, mas se son siempre encantadoras ou nó esso yá nun debo de ser you a dezi lo.”
“Tengo ũa regra cumigo, que ũa pessona cun facilidade an scribir ũa carta lharga, nun puode screbir mal.”
“Esse agabo nun ten a ber cun Darcy, Caroline,” atalhou l armano, “porque el nun scribe cun facelidade. El fai sfuorço a mais para achar palabras de quatro sílabas. Nun ye berdade, Darcy?”
“L miu stilo de scrita ye mui defrente de l buosso.”
“Á!” dixo la Menina Bingley, “Charles ye un çcuidado a screbir. Come la metade de las palabras i sborrata l restro.”
“Las eideias bénen me tan debrebe que nun me dan tiempo de las screbir—esso quier dezir que las mies cartas a las bezes nun lhieban qualquiera eideia al que las recibe.”
“La buossa houmildade, Senhor Bingley,” anterbieno Elizabeth, “debe de zarmar qualquiera cinçura.”
“Nada ye mais anganhoso,” dixo Darcy, “do que l’aparença d’houmildade. Muita beç ye solo preguícia mental, i a las bezes ye gabarolice andireta.”
“I qual de las dues le chamas al miu reciente ato de modéstia?”
“Ũa gabarolice andireta; puis tu tenes mesmo proua nas tues falhas de scrita, porque las cunsidras cumo benindo dun pensamento delgeiro i de un çcuido d’eisecuçon, cousa que cunsidras, se nó cumo dina de stima, al menos cumo mui antressante. L poder de fazer qualquiera cousa mui debrebe ye sempre apreciado por quien l ten, i muita beç sien le dar amportança a l’ampurfeiçon cun que se fai. Quando esta manhana le deziste a la Senhora Bennet que se algue beç te resolbisses a deixar Netherfield an cinco minutos lo fazeries, stabas, ye berdade, stabas te a dar a modo un agabon a ti mesmo—mas quei hai de lhoubable nũa cousa feita a la priessa que siempre deixa assuntos amportantes por tratar, i puode nien ser ũa berdadeira bantaige para ti ou qualquiera outra pessona?”
“Nó,” sclamou Bingley, “esso ye demais, lhembrar a la nuite todos ls çparates que fúrun dezidos a la purmanhana. Mas, palabra de honra, staba cumbencido de que ye berdade l que dixe a miu respeito, i inda cuntino a star agora. Al menos, assi i todo, nun assumi sien sentido un carátele delgeiro solo para me amostrar delantre las ties.”
“Acradito que stubiras cumbencido; mas nun stou nada cumbencido de que te furas assi tan debrebe. La tue cunduta nessa altura iba a depender tanto de la suorte cumo la de outra pessona qualquiera; i se, yá anriba de tou cabalho, un amigo te dezira: «Bingley, fazies melhor an quedar acá até a la sumana que ben», tu eras capaç de fazer esso mesmo, cumoquiera nun te ibas a ir—i cun mais outra palabra, talbeç quedasses un més.”
“Cun esso bós solo amostrestes,” sclamou Elizabeth, “que l Senhor Bingley nun le fizo justícia al sou própio carátele. Faborecistes lo bós mais agora do que el próprio lo habie feito.”
“Stou bos mui agradecido,” dixo Bingley, “por bolberdes l que l miu amigo acabou de dezir nun agabo a la brandura de l miu carátele. Mas cuido que stais a mirar por un lhado que nun ye l que aquel cavalheiro quier amostrar; el pula cierta tenerie melhor eideia de mi, se nessa oucasion you dezisse çclaradamente que nó, i me fusse ambora assi que podira.”
“Mas antoce l Senhor Darcy cunsidra l’amprudéncia de la buossa antençon oureginal cumo resolbida pula buossa caturrice an la mantener?”
“Nun sou you que bos debo falar desse assunto; Darcy puode falar a respeito del mesmo.”
“Quieres que te apersente ũa splicaçon para oupeniones que dás cumo mies, mas que you nun reconheço cumo tales. Assi i todo, tornando al causo, cunsante la buossa eideia, debeis lhembrar bos, Menina Bennet, de que l amentado amigo que deseia que quede i adie la salida del, solo deseou esso, pediu le esso sien apersentar un argumento a fabor.”
“Aceitar debrebe —facelmente — la lucitaçon dun amigo nun ye ũa bantaije buossa.”
“Aceitar sien star cumbencido tamien nun abona a fabor de l’anteligença de dambos a dous.”
“Quedo cula eideia, Senhor Darcy, que bós nunca aceitais l’anfluença de l’amisade i de l’afeiçon. Ũa cierta stima pul que pide puode muita beç lhebar alguien a aceitar l pedido, sien asperar por argumientos. Nun stou a falar an special ne l causo que manginestes a respeito de l Senhor Bingley. Talbeç tubíssemos que asperar que dira l causo, i nessa altura çcutir l cumportamiento del.  Mas an giral i an causos normales antre  amigos, quando un deilhes quier que l outro modefique algue decison de pouca amportança, lhebariedes a mal que essa pessona aceitasse l deseio, sien asperar las rezones a fabor del?”
“Nun serie acunselhable, antes de cuntinarmos cun este assunto, defenhir de modo mais claro l’amportança que ten esse pedido, i tamien que antemidade hai antre ls amigos?”
“Mui bien,” sclamou Bingley; “bamos a atentar an todos ls pormenores sien mos squecermos de acumparar l peso i la grandura; porque esso puode tener mais peso na argumentaçon, Menina Bennet,  do que bós cuidais. Garanto bos, que se l Senhor Darcy nun fura tan alto cumo ye, an acumparaçon cumigo mesmo, nun lo iba a tener tan grande stima cumo lo tengo. Cunfesso que nun conheço pessona mais amponiente do que Darcy, specialmente an ciertas oucasiones, i an ciertos lhugares; an special an casa del, i nas tardes de demingo, quando nun ten nada que fazer.”
Al Senhor Darcy dou le la risa; mas Elizabeth dou se de cuonta de que el habie quedado oufendido, i por esso angulhiu la risa. La Menina Bingley amostrou se mui afruntada pula oufénsia que el recebira, i renhiu cun l armano por bias de ls çparates que acabara de dezir.
“Antendo la tue eideia, Bingley,” dixo l amigo. “Nun te agrádan las çcuçones, i quieres agora acabar esta.”
“Talbeç querga. Argumentar ye mui aparecido cun çcuçones. Se tu i la menina Bennet podirdes sperar até que you sala de la sala, muito bos quedarei agradecido; i ende yá podereis dezir de mi todo l que bos dir la gana.”
“L que bós pedis,” dixo Elizabeth, “nun representa qualquiera sacrafício para mi; i l Senhor Darcy ye melhor que acabe la sue carta.”
L Senhor Darcy seguiu l cunseilho deilha, i acabou la carta.
Mal apenas acabou esse trabalho, pediu le a la Menina Bingley i a Elizabeth que le díran l prazer de algue música. La menina Bingley fui lhougo mui lista para an pie l piano; i, apuis de le ouferecer la beç a Elizabeth de modo delicado que eilha tamien mui delicada i sinceramente nun aceitou, sentou se eilha mesma.
La Senhora Hurst cantou cula armana, i enquanto eilhas stában assi acupadas, Elizabeth nun podie deixar de se dar de cuonta, anquanto çfolhaba alguns lhibros de música spalhados porriba l strumiento, de l modo cumo l Senhor Darcy nun tiraba ls uolhos deilha. Custaba le a suponer que eilha podira ser un causo de admiraçon para tan grande home; puis que el mirasse para eilha porque le zagradaba inda serie mais stranho. Al fin, pudo manginar que talbeç eilha le chamara l’atencion porque haberie neilha algo de pior i mais cinçurable, cunsante las eideias que el tenie de eiducaçon, do que an qualquiera outra pessona eilhi persente. Assi i todo, un suponer desses staba loinje de la ferir. Eilha gustaba del pouco demais para se preacupar cula aprobaçon del.
Apuis de haber tocado algues modas eitalianas, la Menina Bingley mudou l ritmo para ũa moda scocesa mais biba; i lhougo ende l Senhor Darcy, achegando se de Elizabeth, dixo le:
“Nun stais mesmo cun gana, Menina Bennet, de aporbeitar esta ouportenidade para beilar un reel [Nota de l tradutor – baile scocés]?”
A eilha dou le la risa, mas nun le respundiu. El tornou a la pregunta, un cachico surpreso cun l silenço deilha.
“Á!” dixo eilha, “yá bos oubi antes, mas nun me resolbie subre l que bos habie de dezir de repuosta. Bós gustábades, bien sei, que you bos dezisse que si, de modo a tenerdes l gusto de çpreziar l miu sentir; mas a mi gusta me siempre botar abaixo essas treminaçones, i dar le la buolta a giente que yá ten un çprézio na cabeça. Resolbi, por esso, dezir bos, que nun tengo gana nanhue de beilar un reel—i agora çpreziai me se furdes capaç.”
“Claro que nun sou capaç.”
Elizabeth, que staba a spera de lo oufender, quedou spantada cula delicadeza del; mas habie a modo ũa mistura de doçura i de malícia ne ls modos deilha que era custoso que podira oufender a alguien; i Darcy nunca antes se sentira tan pensatible cun ũa mulher cumo por eilha. El acraditaba mesmo, que se nun fura la baixa parentena deilha, el staba an algun peligro.
La Menina Bingley biu, ou suspeitou l bastante para quedar cun ciúmes; i la sue grande gana an ber sanar la sue querida amiga Jane tubo un cierto refuorço pul deseio de se lhibrar  de Elizabeth.
Eilha muita beç fazie por porbocar Darcy para que se zeiludira de la sue huospeda, falando le de l supuosto casamento deilhes, i manginando la felcidade que essa aliança le iba a traier.
“Spero,” dezie le eilha quando, a soutordie, passeában dambos a dous ne l jardin, “que nun déixedes de le dar a la buossa suogra alguns abisos, quando un causo tan deseable se passe, a respeito de la bantaije an tener tento na lhéngua; i se podirdes cunseguir esso, arranjai modo de las rapazas mais nuobas nun andáren atrás de oufeciales. I, se puodo topar an assunto tan delicado, fazei l possible por atamar esso algo, a roçar la perjunçon ou l’ampertinença, que la buossa moça ten.”
“Teneis mais algue cousa a aperponer pa la mie felcidade caseira?”
“Á! claro que si! Reserbai un campo pa l retrato de l buosso tiu i tie Philips séian colgados na galherie de Pemberley. Ponei los al lhado l buosso tiu abó juiç. Ténen l mesmo oufício, solo an nible defrente. Quanto al retrato de la buossa Elizabeth, nun l débeis de mandar pintar, puis que pintor serie capaç de le fazer justícia a aqueilhes uolhos guapos.
“Nun iba a ser fácele, ye berdade, agarrar le la spresson, mas la quelor i la forma, i las ceilhas, tan delicadas i purfeitas, poderien ser copiadas.”
Nessa altura eilhes fúrun ancuntrados pula Senhora Hurst i la própia Elizabeth benidas dun outro caminho.
“Nun sabie que faziedes tencion de passear,” dixo la Menina Bingley, algo cunfusa, al pensar que las tubíran scuitado.
“Portestes bos mui mal cun nós,” respundiu le la Senhora Hurst, “scapando bos sien mos dezir que beniedes a passear.”
Antoce agarrando l braço lhibre de l senhor Darcy, eilha deixou a Elizabeth a passear eilha sola. Ne l caminho solo cabien trés. L Senhor Darcy dou se de cuonta de la falta de delicadeza, i lhougo dixo:
“Este caminho nun ye ancho bastante para todos quatro. Era melhor irmos pa l’abenida.”
Mas Elizabeth, que nun staba cun grande gana de cuntinar cun eilhes, contestou le cun ũa risa:
“Nó, nó; deixai bos star. Cumponeis un grupo tan encantador, i stá muito melhor assi. Aceitar ũa quarta pessona iba lo a stragar. Até lhougo.”
Antoce eilha saliu deilhi cuntenta, alegrando se al pensar anquanto caminhaba, cula sprança de star outra beç an casa deilhi a un ou dous dies. Jane melhorou tanto que nessa mesma tarde fazie tencion de deixar l quarto por un par de horas.”

Sem comentários: