segunda-feira, 16 de abril de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo VII




La fertuna de l Senhor Bennet benie quaijeque toda dũa sola propiadade cun dues mil lhibras de rendimiento al anho, i que, anfeliçmente pa las filhas del, staba çtinada, a la falta de ardeiros machos, a un pariente mui fastado; i la fertuna de la mai deilhas, anque bundasse pa la sue situacion an bida, nunca iba a sustituir la falta de la del. L pai deilha habie sido percurador delgado an Meryton, i habie le deixado quatro mil lhibras.
Eilha tenie ũa armana casada cun un Senhor Philips, que habie sido secretairo de l pai deilhas i le ardara las funciones, i un armano stablecido an Londres nun respeitable ramo de negócio.
L lhugar de Longbourn quedaba solo a ũa milha de Meryton; ũa lunjura nó mui lharga pa las rapazas, que la questumában fazer ũas três ou quatro bezes por sumana, para ir a tener cula tie deilhas i tamien al soto de chapéus mesmo de l outro lhado de l camino. Las dues mais nuobas de la familha, Catherine i Lydia, éran las mais afeitas a essas atenciones; tenien las cabeças mais lhibres que las armanas, i quando nada melhor le aparecie, ũa ida a Meryton fazie le falta para animar las horas de la Manhana deilhas i arranjaba le cumbersa pa la belada; i, anque na region siempre houbira muita nobidade, eilhas sempre amanhában modo de saber algue pula tie. Nesta altura, ye berdade, eilhas stában bien chenicas tanto de amboras cumo de felcidade por bias de un regimento de la melícia que acabara de benir pa las redondas; iba a quedar l eimbierno todo, i quartel general era an Meryton.
Las bejitas deilhas a la Senhora Philips dában le agora las amboras mais antressantes. Cada die ajuntában algo de nuobo al coincimiento que tenien de ls nomes de ls oufeciales i de sues relaciones. Ls aposentos deilhes yá nun éran segredo para naide, i als poucos eilhas ampeçórun a coincer ls própios oufeciales. L Senhor Philips habie los bejitado a todos, i esso abriu le a las sobrinas del un caminho de felcidade até ende çcoincido. Nun falában de mais nada a nun ser de ls oufeciales; i la lharga fertuna de l Senhor Bingley, que bundaba amentar neilha para animar la mai deilhas, nun tenie acumparança als uolhos deilhas cun aqueilhes guapos ouniformes.
Apuis de haber scuitado ũa manhana anteira las animadas palabras deillas, l Senhor Bennet, dixo de modo friu:
“Pul que puodo sacar de l buosso modo de falar, bós habeis de ser dues de las rapazas mais chochicas de l paiç. Yá quantá que çcunfiaba desso, mas agora stou cumbencido.”
Catherine quedou atrapalhada i nun le dou repuosta; mas Lydia, sien fazer causo nanhun, cuntinou a amostrar l’admiraçon que tenie pul Capitan Carter, i la sprança de l ber al lhargo de l die, yá que a soutordie pula manahana el iba para Londres.
“You stou barada, miu querido,” dixo la Senhora Bennet, “de que séiades tan çpachado a dar las nuossas filhas cumo chochicas. Se you quejisse craticar ls filhos de algue pessona, pula cierta nun iba a scolher ls mius.”
“Se las mies filhas son chochicas, you spero que siempre me puoda dar de cuonta desso.”
“Si — mas até se dá l causo, eilhas son todas mui spiertas.”
“Esse ye l solo punto, agabo me a mi mesmo, an que nun stamos d’acuordo. Siempre tube sprança de que las nuossas oupeniones fúran las mesmas para cada situacion, mas debo de tener ũa grande defréncia cun bós para pensar nas nuossas dues filhas mais nuobas cumo mui chochicas.”
“Miu caro Senhor Bennet, bós nun podeis sperar que rapazas cumo eilhas téngan l sentido de l pai i de la mai. Quando eilhas chegáren a la nuossa eidade, cuido que nun ban a pensar an oufeciales mais do que nós hoije. Lhembra se me bien l tiempo an que tamien you gustaba dun ouniforme burmeilho — i, bendo bien, inda ls tengo ne l coraçon; i se un coronel moço i spierto, cun cinco ou seis mil lhibras por anho, quejisse algue de las mies filhas nun le iba a dezir que nó; i achei que l Coronel Forster quedaba mui eilegante quando l’outra nuite trouxo l sou ouniforme a casa de Sir Williams.”
“Maizica,” dixo Lydia, “nuossa tie cuntou mos que l Coronel Forster i l Capitan Carter yá nun ban tanta beç an ca la Senhora Watson cumo lo fazien al ampeço; agora ténen los bido muito pula biblioteca Clarke.”
La Senhora Bennet yá nun pudo respunder por bias de l’antrada dun criado cun un belhetico pa la Menina Bennet; bieno de Netherfield, i l criado sperou por ũa repuosta. Ls uolhos de la Senhora Bennet relhuzírun de gusto, i aplediaba, enquanto la filha li:
“Anton, Jane, de quien ye? De quei trata? Quei diç? Antoce, Jane, çpacha te i cunta mos alhá; çpacha te, miu amor.”
“Ye de la Menina Bingley,” dixo Jane, i ende liu lo alto:

“MIE QUERIDA AMIGA,—
“Se nun quedardes mui penerosa por cenar hoije cun Louisa i cumigo, quedamos an peligro de mos tenermos senreira l restro de nuossa bidas, puis dues mulheres tenéren que ancarar ũa cula outra por un die anteiro nunca acaba sien ser nũa çcuçon. Beni assi que puodades apuis de recebides este. Miu armano i ls outros tius cénan cun ls oufeciales.—Siempre buossa,
“CAROLINE BINGLEY.”

“Cun ls oufeciales!” dixo Lydia, “Admira me que tie nun mos tenga falado desso.”
“A cenar fuora,” dixo la Senhora Bennet, “esso ye pouca suorte.”
“Puodo lhebar la carruaije?” dixo Jane.
“Nó, mie querida, fazies melhor ir cul cabalho, puis stá assi a modo ir a chober; i ende tenerás que passar alhá la nuite.”
“Essa serie ũa buona çculpa,” dixo Elizabeth, “se bós stubírades segura de que eilhas nun se íban a oufrecer pa la mandar traier a casa.”
“Á!, mas passa se que ls homes percísan de la carruaije de l Senhor Bingley para íren a Meryton, i ls Hurst nun ténen cabalhos sous.”
“You mais querie ir de carruaije.”
“Mas, mie querida, stou cierta de que tou pai nun puode çpensar ls cabalhos. Eilhes fáien falta na fazienda, nun ye berdade, Senhor Bennet?”
“Eilhes fáien falta na fazienda mais bezes do que aqueilhas an que ls puodo ousar.”
“Mas se hoije mesmo nun podirdes çponer deilhes,” dixo Elizabeth, “ls deseios de mai starien cumpridos.”
Al fin, eilha acabou por cunseguir que l pai le dezira que ls cabalhos stában acupados. Jane antoce fui oubrigada a ir de cabalho, i la mai acompanhou la a la puorta fiturando muito que l die iba a star malo. Las spranças deilha cuncretizórun se; Jane inda nun iba mui loinge quando bieno ũa fuorte porrascada. Las armanas deilha quedórun algo preacupadas, mas la mai staba mui cuntenta. L’auga cuntinou an to la nuite sien çcampar; Jane pula cierta nun iba a poder bolber.
“Esta fui ũa buona eideia mie, fui mesmo!” dixo la Senhora Bennet mais dũa beç, cumo se la rezon para chober fura solo deilha. Assi i todo, até a soutordie a la purmanhana, eilha nun soubo de l cumpleto éisito de la treminaçon. Stában a acabar l zayuno quando un criado de Netherfield trouxo l seguinte belhetico para Elizabeth:

“MIE QUERIDÍSSEMA LIZZY, —
Nun me stou a sentir nada bien esta manhana, l que, cuido you, debe de ser de la molha que agarrei onte. Las mies simpáticas amigas nun quieren oubir falar an you bolber para casa até que steia melhor. Atéiman tamien para que l Senhor Jones me beia­—assi i todo nun bos assústedes se oubirdes dezir que l chamórun por bias de mi—i, tirando la gorja algo anflamada i un delor de cabeça, nada mais hai que puoda dar cuidados. — La tue etc.

“Anton, mie querida,” dixo l Senhor Bennet, quando Elizabeth acabou de ler l bilhete, “se la buossa filha quedasse mui malica ou se morrira, serbirie bos de bun cunsuolo saber que todo fura por ir atrás de l Senhor Bingley, i por ordes buossas.”
“Á! Nun tengo miedo de que eilha se muorra. Naide se muorre por bias de pequerricas custipaçones. Eilhas ban le a dar todos ls cuidados. Anquanto eilha quedar por alhá, stá todo mui bien. Gustaba de la ir a bejitar, s’acauso podira lhebar la carruaije.”
Elisabeth, quedando mui preacupada, staba resolvida a ir para an pie deilha, mesmo na falta de la carruiaje; i cumo nun andaba a cabalho, nun tenie outro remédio senó ir a pie. Eilha çclarou l que resolbira.
“Cumo puodes ser tan boubica,” gritou le la mai, “para pensar ũa cousa dessas, cun todo este lhodo! Nun starás an cundiçones de se mirar para ti quando alhá chegares.”
“You starei an cundiçones de ber a Jane—esso ye todo l que you quiero.”
“Será essa ũa buona rezon, Lizzi,” dixo le l pai, “para mandar traier ls cabalhos?”
“Claro que nó, nun fago tencion de deixar de ir a pie. La lunjura nun antressa quando tenemos ũa rezon; son solo trés milhas. A horas de cena yá starei acá.”
“You admiro la fuorça de la tue bundade,” ouserbou Mary, “mas todas las fuorças de l sentimento ténen de ser guiadas pula rezon; i, na mie oupenion, l sfuorço ten sempre de star an porporçon al que se quier alcançar.”
“Nós bamos cuntigo até Meryton,” dezírun Catheryne i Lydia. Elizabeth aceitou la cumpanha deilhas, i las trés rapazas salírun a la par.
“Se mos apressiarmos,” dixo Lydia, enquanto caminában, “talbeç inda puodamos ber algo de l Capitan Carter antes de el salir.”
An Meryton apartórun se; las dues mais nuobas botórun a caras a la morada dũa de las ties de ls oufeciales, i Elizabeth cuntinou l caminho solica, atrabessando tierras i tierras nũa passada apressiada, subertindo paredes i saltando poças cun ũa einergie ampaciente, i acabando al fin por se ber andrento la casa, cun ls pies drumidos, las meias anlhodadas, ũa cara rosada por bias de l sfuorço.
Ponírun la na salica de l zayuno, adonde todos a nun ser Jane, stában juntos, i adonde l’apersentaçon deilha trouxo ũa grande surpresa. Que eilha tubira caminado três milhas solica lhougo a la purmanhana cedo, i cun un tiempo tan steporado, i por sou pie, era quaijeque ũa cousa ampensable pa la Senhora Hurst i pa la Menina Bingley; i Elizabeth staba cumbencida de que eilhas la çpreziában por bias desso. Assi i todo, fui recebida, cun to la delicadeza por eilhes; i ne ls modos de l armano esso era algo melhor do que simpres delicadeza; habie buona çposiçon i bundade. L Senhor Darcy falou mui pouco, i l Senhor Hurst nun abriu la boca. Aquel staba debedido antre l’admiraçon pul brilho que l eisercício le traira a la teç deilha, i la dúbeda a respeito de l’oucajion para justificar la benida deilha até tan loinge. Yá l outro, solo pensaba ne l sou zayuno.
Las preguntas deilha a respeito de l’armana nun fúrun respundidas de l modo mais sastifatório. La Menina Bennet habie drumido mal, i anque stubisse a pie, staba cun muito febre, i nun staba bien a puntos de poder salir de l quarto. Elizabeth staba cuntenta de que la lhebáran lhougo para an pie deilha; i Jane, que solo se acanhara cun miedo de traier albroto ou zassossego s’ amostrasse ne l belhetico deilha cumo deseaba essa bejita, quedou ancantada quando la biu antrar. Assi i todo, nun tenie gana de grandes práticas, i quando la Menina Bingley las deixou a eilhas solas, pudo ir un cachico alhá las spressones d’agradecimiento pula grandíssema bundade cun que la stában a tratar. Elizabeth, calhada, daba le to l’atencion.
Quando acabórun l zayuno las armanas benírun a tener cun eilhas; i la própia Elizabeth ampeçou a gustar deilhas, quando biu la grande afeiçon i atencion cun que tratában a Jane. L boticário bieno, i apuis de haber bido la mala, dixo, cumo era de sperar, que eilha agarrara un fuorte resfriado, i habie que lo atacar para lhebar a melhor an relaçon a el; aconselhou la a bolber pa la cama, i receitou le alguns remédios. L cunseilho del fui lhougo respeitado, puis las muostras de febre habien crecido, i la cabeça dolie le muito. Elizabeth nien por un sfergante deixou l quarto de l’armana; i las outras dues ties tamien pouco salírun; stando ls homes fuora de casa, eilhas nun tenien mesmo nada que fazer.
Quando l reloijo dou las trés, Elizabeth sentiu que tenie de se ir ambora, i muito a contragusto çclarou essa antencion. La Menina Bingley oufreciu le la carruaije, i eilha solo staba a spera dũa pequeinha ansesténcia para l’aceitar, quando Jane amostrou tan grande zassossego cula ida deilha, que la Menina Bingley se biu oubrigada a demudar l oufrecimiento de la carruaije nun cumbite para quedar an Netherfield por anquanto. Elizabeth aceitou mui recoincida, i lhougo mandórun un criado a Longbourn pa le lhebar a la familha l coincimiento de que quedaba eilhi i traier algue roupa.



Podem encontrar mais material no Jane Austen Portugal

Sem comentários: